Aking Guro sa Filipino

"Ang hindi marunong magmahal sa sariling wika ay higit pa sa amoy ng malansang isda" -Dr. Jose P.Rizal

         Salamat, Nandiyan Ka

             Katahimikan... ganyan kami kapag naririnig na naming ang  kanyang  mga yapak. Hudyat ito na nandiyan na siya, ang aming guro sa Filipino.

         Sumali ako bilang isang manunulat ng The Stentor – Opisyal na Pahayagan ng Paaralan sa wikang Ingles. Doon ko siya unang nakita sapagkat gurong taga-payo siya ng Opisyal na Pahayagan ng Paaralan sa wikang Filipino – Ang Umalohokan. Aaminin ko, nang una ko siyang nakita, ipinagdasal ko na, ‘Sana hindi ko siya maging guro sa baitang siyam’ dahil nangangatog ang mga tuhod ko sa kaniya. Ngunit sa kasamaang palad, naging guro ko siya. Takot na takot ako maging ang iba kong mga kaklase.

         Lahat ng mga masamang impresyon ko sa kaniya ay nabago simula noong araw na nagsalita siya sa harapan. Napatanong ako sa sarili ko, ‘Bakit ko siya pinag-isipan ng ganoon?’ Dapat hindi ko siya hinusgahan agad sapagkat napakahusay niyang magturo. Walang aralin na hindi mo agad maunawaan kapag siya ang nagturo. Hindi niya hahayaang dumako kami sa panibagong aralin hannga’t hindi namin nauunawaan ang isang aralin. Isa pa sa mga hinahangaan kong katangian niya ay ang pagsasalita ng diretsong tagalog at sa klase niya bawal magsalita ng wikang Ingles. Sa ganito niyang katangian, litaw na litaw ang kanyang pagiging makabayan at pagmamahal niya sa ating wika. Kaya naman naging Head siya ng Filipino Department. Nang ibinahagi niya sa amin ang kanyang kwento tungkol sa pagkuha niya ng kurso sa kolehiyo, hindi ako makapaniwala na hindi niya pala unang gusto ang major in Filipino. Hindi talaga kapani-paniwala sapagkat napakahusay niya magturo ng asignaturang Filipino.

        Napakagaling niya ring magbigay ng mga kakaibang gawain upang mas lalo naming maunawaan ang isang aralin. Isa na rito ay ang paggawa ng blog. Unang beses ko pa lang naranasan ang gumawa ng isang blog. Dati gusto magkaroon nito ngunit hindi ako marunong. Mabuti na lang at nandiyan siya at natuto ako. Napakalaking tulong ito lalo na sa aming mga manunulat upang mahasa ang aming kakayahan sa pagsulat.  Natutuwa ako sa kanya sapagkat nakikisabay din siya sa mga uso sa mga kabataan, kumbaga ‘bagets’ siya kaya nakakasundo namin siya. Gayumpaman, mataas pa rin ang respeto namin sa kanya.

        Sa tulong niya, naging disiplinado ang bawat isa sa amin. Tinulungan niya kami na magsalita sa harapan na may buong kumpiyansa sa sarili, mag-ulat ng may paghahanda at pagkamalikhain, unawain ang mga aralin na maaari naming magamit sa pang-araw-araw na pakikipag-usap, at higit sa lahat, ang pagpapahalagaat pagtangkilik sa sariling atin. Hindi naman ibig sabihin nito na ipinagbabawal ang paghanga sa kultura’t tradisyon ng iba basta huwag lamang kakalimutan kung saan tayo nagmula’t isinilang. Kaya laking pasasalamat ko dahil nandiyan siya.